Çıkıp gitsem,çarpsam kapıyı...Kime...Nereye.?

Nası güzel bi yer Kadıköy...Ne kadar çok hikaye yazılır,masal yaşanır her sokağında.
İstanbul kokusu dediğim,anlatmaya çalıştığım en çok orda gelir burnuma.En çok İstanbul Kadıköy aslında galiba.Hele şu sıralar...
Bildikçe daha çok gördükçe...
En sevdiklerim de kahveciler ve çay ocakları...Hani şu 5 çay çek! diye bağırılan çay ocakları...
Zaman dediğimiz şey dursa bazen...Tükenmese.Her şey bu denli hızlı akıp gitmese...
Çok şey mi istiyorum yahu...Ara ara dinlensin şu dünya dedikleri ne çıkar..?

Dün Birsen Tezer günüydü.
Dinledik...
Dinledim.
Söyledim.
Kayboldum.
Kendimi buldum.
Yaşadım.
Bi ara nefessiz kaldım...
Yüzümde tebessümle ağladığımı fark ettim ara ara...
Ama gecenin bi körü ayrılırken ordan,ne kadar iyi geldiğini çok iyi bildim.
Bazen yaş dediğimiz şeyin hiç mühim olmadığını hissettim.
Hissedilenler çoğu zaman aynı dedim.
Kadın olmak bi şans deyip kıymet  verdim...

Özetle ben dün çok güzel gördüm hayatı,kendimi,dünyayı...
Nefes aldığım için en içten halimle teşekkür ettim,minnet duydum.

O güzel kadının sesine,güzel ellerine,mis kalbine güzellikler olsun.
Düşündürüp,silkeleyip,kendime getirdiği için.
Hiç farkında olmasa da bi çok güzel şeye vesile olabildiği için...